ជីវិតរបស់អ្នកមិនគ្រាន់តែ “កើតឡើងទេ” ។ មិនថាអ្នកដឹងឬមិនដឹងវាត្រូវបានរចនាដោយប្រុងប្រយ័ត្នដោយអ្នក។ ជម្រើសទាំងស្រុងគឺអ្នក។ អ្នកជ្រើសរើសសុភមង្គល។ អ្នកជ្រើសរើសក្តីទុក្ខព្រួយ។ អ្នកជ្រើសរើសយកភាពម៉ឺងម៉ាត់។ អ្នកជ្រើសរើសការសង្ស័យ។ អ្នកជ្រើសរើសជោគជ័យ។ អ្នកជ្រើសរើសភាពបរាជ័យ។ អ្នកជ្រើសយកភាពក្លាហាន។ អ្នកជ្រើសរើសការភ័យខ្លាច។
គ្រាន់តែចាំថារាល់ពេល, គ្រប់ស្ថានភាព, ផ្តល់ជម្រើសថ្មី។ ហើយក្នុងការគិតដូច្នេះ វាផ្តល់ឱ្យអ្នក នូវឱកាសដ៏ល្អឥតខ្ចោះដើម្បីធ្វើអ្វីៗផ្សេងៗគ្ខុសពីមុន ដើម្បីបង្កើតលទ្ធផលវិជ្ជមានបន្ថែម។
ទម្លាប់ទី 1: ត្រូវមានប្រតិកម្មសកម្ម (Proactive)
វាសំដៅលើការទទួលខុសត្រូវសម្រាប់ជីវិតរបស់យើង។ យើងមិនអាចបន្ទោសរឿងគ្រប់យ៉ាងទៅលើឪពុកម្តាយឬជីដូនជីតាទេ។ មនុស្សដែលមានប្រតិកម្មសកម្មដឹងថាពួកគេអាចជ្រើសរើស «ការឆ្លើយតបបាន»។ ពួកគេមិនបន្ទោសលើហ្សែន ឬស្ថានភាពទេ។ គេដឹងថាគេគឺជាអ្នកជ្រើសរើសឥរិយាបថឆ្លើយតបទៅនឹងស្ថានភាពនិមួយៗ។ ផ្ទុយទៅវិញសម្រាប់មនុស្សទូទៅ ពួកគេងាយនឹងមានការជះឥទ្ធិពលមកលើជាមួយនឹងបរិស្ថានជុំវិញខ្លួនគេ(ឬអាចនិយាយបានថា កត្តាផ្នែកខាងក្រៅ)។ ពួកគេបន្ទោសលើរឿងគ្រប់យ៉ាង តែមិនមើលទៅលើឥរិយាបថរបស់ពួកគេទេ។ ប្រសិនបើអាកាសធាតុល្អ ពួកគេមានអារម្មណ៍ល្អ។ ប៉ុន្តែបើមិនដូច្នោះទេ វាប៉ះពាល់ដល់អាកប្បកិរិយានិងបំពេញកិច្ចការងាររបស់ពួកគេ ហើយពួកគេក៏បន្ទោសទៅលើអាកាសធាតុ។
ការឆ្លើយតបគឺជាអំណាចដ៏អស្ចារ្យបំផុតរបស់អ្នកព្រោះអ្នកមានសេរីភាពក្នុងការជ្រើសរើសវា។ ភាសាដែលអ្នកប្រើគឺជាការចង្អុលបង្ហាញល្អអំពីរបៀបដែលអ្នកមើលឃើញខ្លួនឯង។ មនុស្សសកម្មម្នាក់តែងប្រើភាសាសកម្ម – ខ្ញុំអាច ខ្ញុំនឹង ខ្ញុំចូលចិត្ត ជាដើម។ មនុស្សធម្មតាបញ្ចេញមតិ – ខ្ញុំមិនអាចទេ ខ្ញុំត្រូវធ្វើ តែប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សទូទៅជឿថាពួកគេមិនមានទំនួលខុសត្រូវចំពោះអ្វីដែលពួកគេនិយាយនិងធ្វើនោះទេ (គេជឿថាគេមិនមានជម្រើស)។ ជំនួសឱ្យការព្រួយបារម្ភអំពីស្ថានភាពដែលអ្នកមិនអាចគ្រប់គ្រងបានដូចជាអាកាសធាតុជាដើម បុគ្គលប្រតិកម្មសកម្មនឹងផ្តោតពេលវេលានិងថាមពលរបស់ពួកគេលើអ្វីដែលពួកគេអាចគ្រប់គ្រងបាន។ បញ្ហាប្រឈមនិងកាលានុវត្តភាពដែលយើងជួបគឺស្ថិតនៅក្នុងរង្វង់ពីរគឺ រង្វង់នៃការព្រួយបារម្ភនិងរង្វង់ឥទ្ធិពល។
មនុស្សសកម្មផ្តោតការខិតខំរបស់ពួកគេទៅលើរង្វង់ឥទ្ធិពលរបស់ពួកគេ។ ពួកគេធ្វើការលើអ្វីដែលពួកគេអាចធ្វើបានដូចជា: សុខភាព កូនៗ បញ្ហានៅកន្លែងធ្វើការ។ មនុស្សទូទៅផ្តោតការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ពួកគេនៅក្នុងរង្វង់នៃការព្រួយ ។ ការយល់ដឹងអំពីការចំណាយថាមពលរបស់យើងទៅលើរង្វង់មួយណាគឺជាជំហានដ៏ធំមួយក្នុងការក្លាយទៅជាមនុស្សសកម្ម។
ទម្លាប់ទី 2: ចាប់ផ្ដើមដោយមានលទ្ធផលរំពឹងទុកជាមុន
តើអ្នកចង់ក្លាយជាអ្វីនៅពេលដែលអ្នកធំឡើង? សំណួរនោះប្រហែលជាមានលក្ខណៈស្រដៀងបន្តិច ប៉ុន្តែគិតអំពីវាបន្តិច។ តើអ្នក – ឥឡូវនេះ – អ្នកចង់ក្លាយជាអ្វី សុបិននឹងចង់ធ្វើអ្វី? ពេលខ្លះមនុស្សមួយចំនួនទទួលបានជ័យជំនះបានមកដោយការចំណាយលើអ្វីដែលមានតម្លៃច្រើនជាងការទទួលបានទៅទៀត។ ប្រសិនបើជណ្តើររបស់អ្នកមិនផ្អៀងនឹងជញ្ជាំងដែលត្រឹមត្រូវនោះ រាល់ជំហានដែលអ្នកឡើងវានឹងនាំអ្នកទៅកន្លែងមិនត្រឹមត្រូវយ៉ាងលឿន។ ទម្លាប់ទី 2 គឺផ្អែកលើការស្រមើលស្រមៃ – សមត្ថភាពក្នុងការគិតក្នុងចិត្តរបស់អ្នកនូវអ្វីដែលអ្នកមិនអាចមើលឃើញនាពេលបច្ចុប្បន្នជាមួយនឹងភ្នែក។ វាផ្អែកលើគោលការណ៍ដែលអ្វីៗទាំងអស់ត្រូវបានបង្កើតពីរលើក។ មានការបង្កើតក្នុងខួរក្បាល (ការបង្កើតដំបូង) និងការបង្កើតរូបកាយ (ការបង្កើតទីពីរ) ។ ការបង្កើតរូបរាងធ្វើតាមក្រោយការបង្កើតនៅក្នុងខួរក្បាល ដែលដូចទៅនឹងអគារមួយដែលគេសាងសង់ទៅតាមប្លង់មេអញ្ចឹង។
ប្រសិនបើអ្នកមិនខំប្រឹងប្រែងដើម្បីដឹងថាអ្នកជានរណានិងអ្វីដែលអ្នកចង់បានក្នុងជីវិត នោះអ្នកផ្តល់អំណាចដល់អ្នកដទៃនិងកាលៈទេសៈដើម្បីកំណត់ជីវិតអ្នកតាមយថាកម្ម។ វាទាក់ទងនឹងការតភ្ជាប់សារជាថ្មីជាមួយនឹងលក្ខណៈពិសេសផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ហើយបន្ទាប់មកកំណត់គោលការណ៍ និងសីលធម៌ដែលអ្នកអាចបញ្ចេញមតិនិងបំពេញខ្លួនឯងដោយរីករាយបំផុត។
ចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងការបញ្ចប់ មានន័យថាចាប់ផ្តើមរាល់ថ្ងៃ, ភារកិច្ច, ឬគម្រោងជាមួយនឹងចក្ខុវិស័យច្បាស់លាស់នៃទិសដៅចង់បាននិងគោលដៅរបស់អ្នក។
វិធីមួយក្នុងចំណោមវិធីល្អបំផុតដើម្បីបញ្ចូលទម្លាប់ទី 2 ទៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកគឺដើម្បីបង្កើតសេចក្តីថ្លែងការណ៍បេសកកម្មផ្ទាល់ខ្លួន (Personal Mission Statement )។ វាផ្តោតលើអ្វីដែលអ្នកចង់ធ្វើហើយធ្វើ។ វាគឺជាផែនការរបស់អ្នកដើម្បីជោគជ័យ។ វាបញ្ជាក់ឡើងវិញថាអ្នកជានរណា, ដាក់គោលដៅរបស់អ្នកនៅក្នុងការផ្តោតអារម្មណ៍ និងផ្លាស់គំនិតរបស់អ្នកចូលទៅក្នុងពិភពពិត។ សេចក្តីថ្លែងការណ៍បេសកកម្មរបស់អ្នកធ្វើឱ្យអ្នកក្លាយជាអ្នកដឹកនាំជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក។ អ្នកបង្កើតវាសនាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកនិងធានាអនាគតដែលអ្នកមើលឃើញ។
ទម្លាប់ទី 3: ធ្វើរឿងចម្បងមុនគេ
ដើម្បីរស់នៅក្នុងជីវិតដែលមានតុល្យភាព អ្នកត្រូវតែទទួលស្គាល់ថាការមិនធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលកើតមានឡើងគឺមិនអីទេ។ វាមិនចាំបាច់ធ្វើឱ្យហួសពីខ្លួនឯងនោះទេ។ អ្នកអាចនិយាយថា”ទេ”នៅពេលចាំបាច់ ហើយផ្តោតលើអាទិភាពខ្ពស់បំផុតរបស់អ្នក។ ទម្លាប់ទី 1 និយាយថា “អ្នកជាអ្នកបង្កើតអ្នក។ ” ប្រតិកម្មសកម្មគឺអំពីជម្រើស។ ទម្លាប់ទី 2 គឺជាការបង្កើតដំបូង ការបង្កើតនៅក្នុងចិត្ត។ ការចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងការបញ្ចប់នៅក្នុងចិត្តគឺចក្ខុវិស័យ។ ទម្លាប់ទី 3 គឺជាការបង្កើតទីពីរដែលជាការបង្កើតរូបរាង។ ទម្លាប់នេះគឺជាកន្លែងដែលទម្លាប់ទី 1 និងទី 2 មកជាមួយគ្នា។ វាកើតឡើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ វាទាក់ទងនឹងសំណួរជាច្រើនទាក់ទងនឹងការគ្រប់គ្រងពេលវេលា។ ប៉ុន្តែនោះមិនមែនជាអ្វីទាំងអស់នោះទេ។ ទម្លាប់ទី 3 គឺអំពីការគ្រប់គ្រងជីវិតផងដែរ – គោលបំណង តម្លៃ តួនាទី និងអាទិភាពរបស់អ្នក។ អ្វីដែលជា “រឿងអាទិភាព?” រឿងអាទិភាពគឺរឿងទាំងនោះដែលអ្នកផ្ទាល់រកឃើញដែលមានតម្លៃបំផុត។ ប្រសិនបើអ្នកដាករឿងអាទិភាពរួចហើយ អ្នកអាចគ្រប់គ្រងពេលវេលានិងព្រឹត្តិការណ៍យោងទៅតាមអាទិភាពផ្ទាល់ខ្លួនដែលអ្នកបានបង្កើតឡើងនៅក្នុងទម្លាប់ទី 2 ។
ទម្លាប់ទី 4: គិតឈ្នះ – ឈ្នះ
គិតឈ្នះ – ឈ្នះមានមូលដ្ឋានលើបុគ្គលិកលក្ខណៈសម្រាប់ទំនាក់ទំនងនិងការសហការរបស់មនុស្ស។ យើងភាគច្រើនរៀនផ្អែកលើតម្លៃខ្លួនរបស់យើង ទៅលើការប្រៀបធៀបនិងការប្រកួតប្រជែង។ យើងគិតអំពីការទទួលបានជោគជ័យក្នុងលក្ខខណ្ឌដែលអ្នកដទៃបរាជ័យ – នោះគឺប្រសិនបើខ្ញុំឈ្នះអ្នកចាញ់។ ឬប្រសិនបើអ្នកឈ្នះខ្ញុំចាញ់។ ជីវិតក្លាយជាល្បែងសូន្យបូក។ ល្បែកនោះគឺមានចំណិតនំផៃច្រើនណាស់ ប្រសិនបើអ្នកទទួលបានដុំធំៗ វាមានន័យថាសល់តិចសម្រាប់ខ្ញុំ។ វាមិនស្មើរគ្នាទេ។ ហើយខ្ញុំនឹងព្យាយាមធ្វើឱ្យប្រាកដថាអ្នកមិនអាចទទួលវាបានទៀត។ យើងទាំងអស់គ្នាលេងល្បែងកំសាន្តនេះប៉ុន្តែតើវាពិតជាសប្បាយណាស់មែនទេ?
ការគិតឈ្នះ – ឈ្នះធ្វើឲ្យការមើលជីវិតក្លាយជាសង្វៀនសហការមិនមែនជាការប្រកួតប្រជែងទេ។ ការគិតឈ្នះៗគឺជាផ្នែកមួយនៃគំនិតនិងបេះដូងដែលជានិច្ចកាលស្វែងរកផលប្រយោជន៍ទៅវិញទៅមកនៅក្នុងអន្តរកម្មរបស់មនុស្សទាំងអស់។ ការគិតឈ្នះ – ឈ្នះមានន័យថាកិច្ចព្រមព្រៀងឬដំណោះស្រាយមានអត្ថប្រយោជន៍និងពេញចិត្តទៅវិញទៅមក។ យើងទាំងពីរទទួលនំផៃសម្រាប់បរិភោគ ហើយវាមានរសជាតិឆ្ងាញ់ណាស់!
មនុស្សម្នាក់ឬស្ថាប័នដែលដោះស្រាយជម្លោះជាមួយអាកប្បកិរិយាឈ្នះៗមានចរិកលក្ខណៈសំខាន់ៗចំនួនបី:
សុចរិតភាព: ជាប់នឹងអារម្មណ៍ពិតប្រាកដ តម្លៃ និងការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់អ្នក
ភាពចាស់ទុំ: បង្ហាញពីគំនិតនិងអារម្មណ៍របស់អ្នកដោយភាពក្លាហាននិងការគិតគូរចំពោះគំនិតនិងអារម្មណ៍របស់អ្នកដទៃ
ផ្នត់គំនិតទូលាយ ចែករំលែក និងចេះលះបង់: ការជឿថាអ្វីៗទាំងអស់មានច្រើនសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា។ ផ្នត់គំនិតនេះហូរចេញពីអារម្មណ៍ជ្រៅនៃតម្លៃផ្ទាល់ខ្លួនឬអារម្មណ៍សុវត្ថិភាពពីខាងក្នុងរបស់មនុស្ស។ អ្វីៗទាំងអស់គឺមានច្រើននៅទីនោះនិងគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីចែករំលែកសម្រាប់អ្នករាល់គ្នា។ វាបណ្តាលឱ្យមានការចែករំលែកទៅវិញទៅមកនូវកិត្យានុភាព ការទទួលស្គាល់ ប្រាក់ចំណូល លទ្ធភាពជម្រើសជម្មើស និងភាពច្នៃប្រឌិត។
ការគិតឈ្នះ – ឈ្នះតម្រូវឱ្យអ្នកមានតុល្យភាពរវាងភាពក្លាហាននិងការពិចារណា។
ដើម្បីទទួលបានឈ្នះ – ឈ្នះ អ្នកមិនគ្រាន់តែត្រូវចេះអាណិត ប៉ុន្តែអ្នកក៏ត្រូវមានសេចក្តីទុកចិត្ត។ អ្នកមិនត្រឹមតែត្រូវចេះពិចារណា តែអ្នកក៏ត្រូវក្លាហានដែរ។ វាជារឿងបឋមនៃភាពចាស់ទុំពិតប្រាកដនិងជាមូលដ្ឋានគ្រឹះដើម្បីឈ្នះ – ឈ្នះ។
ទម្លាប់ទី 5: ដំបូងស្វែងយល់ពីអ្នកដទៃ, បន្ទាប់មកគេនឹងយល់ពីអ្នក
ការប្រាស្រ័យទាក់ទងគឺជាជំនាញដ៏សំខាន់បំផុតនៅក្នុងជីវិត។ អ្នកចំណាយពេលរាប់ឆ្នាំរៀនរបៀបអាននិងសរសេរ ហើយឆ្នាំរៀនចេះនិយាយ។ ប៉ុន្តែចុះ អំពីការស្តាប់វិញ? តើការហ្វឹកហាត់អ្វីដែលធ្វើឱ្យអ្នកស្តាប់យល់អំពីមនុស្សផ្សេងទៀត? ប្រហែលមិនមានទេ? មែនទេ?
ប្រសិនបើអ្នកដូចជាមនុស្សភាគច្រើន អ្នកប្រហែលជាចង់ឲ្យអ្នកដទៃយល់ពីអ្នកដោយមិនបានព្យាយាមយល់ពីអ្នកដទៃជាមុននោះឡើយ។ ហើយក្នុងការធ្វើដូច្នេះ អ្នកទំនងនឹងអាចព្រងើយកន្តើយចំពោះអ្នកដទៃទាំងស្រុង ដោយធ្វើពុតថាអ្នកកំពុងស្តាប់ តែអ្នកស្ដាប់ដោយជ្រើសរើសតែផ្នែកណាមួយនៃការសន្ទនាឬផ្តោតទៅលើតែពាក្យដែលកំពុងនិយាយប៉ុន្តែមិនយល់អត្ថន័យទាំងស្រុង។ ដូច្នេះហេតុអ្វីបានជារឿងនេះកើតឡើង?
ដោយសារមនុស្សភាគច្រើនស្ដាប់ដោយមានចេតនាឆ្លើយតបទាំងមិនយល់។ អ្នកស្តាប់ខ្លួនឯងនៅពេលអ្នករៀបចំក្នុងគំនិតរបស់អ្នកនូវអ្វីដែលអ្នកនឹងនិយាយ សំណួរដែលអ្នកនឹងសួរ។ ល។ អ្នកច្រោះត្រងអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកលឺតាមបទពិសោធន៍ជីវិតរបស់អ្នក។
អ្នកពិនិត្យមើលអ្វីដែលអ្នកលឺ មានប្រឆាំងជីវប្រវត្តិរបស់អ្នកទេ និងមើលថាតើវាវាស់វែងលើអ្វី។ ហើយហេតុដូច្នេះអ្នកបានសម្រេចចិត្តដោយមិនគិតដិតដល់អំពីអត្ថន័យដែលគេកំពុងនិយាយមកកាន់អ្នកមុនពេលគេបញ្ចប់ការសន្ទនាទៅទៀត។ តើការរៀបរាប់នេះដូចជាអ្វីដែលអ្នកធ្លាប់ឆ្លងកាត់មែនទេ?
“អូខ្ញុំដឹងពីអារម្មណ៍របស់អ្នកហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចគ្នាដែរ” ។ “ខ្ញុំក៏មានរឿងដូចនេះកើតឡើងចំពោះខ្ញុំដែរ” ។ “ខ្ញុំសូមប្រាប់អ្នកពីអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើនៅក្នុងស្ថានភាពស្រដៀងគ្នានេះ” ។
ដោយសារតែអ្នកជាញឹកញាប់អ្នកស្តាប់ដោយស្វ័យជីវប្រវត្តិ អ្នកមានទំនោរក្នុងការឆ្លើយតបតាមវិធីមួយក្នុងចំណោមវិធីបួនយ៉ាង:
ការវាយតម្លៃ: អ្នកវិនិច្ឆ័យហើយបន្ទាប់មកយល់ព្រមឬមិនយល់ស្រប។
ស៊ើបអង្កេត: អ្នកសួរសំណួរចេញពីបទពិសោធន៍យោងរបស់អ្នកផ្ទាល់។
ការបកប្រែ: អ្នកវិភាគចំណង់ និងអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកដទៃដោយផ្អែកលើបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក។
ទម្លាប់ទី 6: សាមគ្គីភាព
និយាយជាសាមញ្ញទៅ សាមគ្គីភាពមានន័យថា “មនុស្សពីរ គំនិតពីរ គឺប្រសើរជាងមួយ” ។ សាមគ្គីភាពគឺជាទម្លាប់នៃកិច្ចសហប្រតិបត្តិការប្រកបដោយច្នៃប្រឌិត។ វាគឺជាការងារជាក្រុម ការបើកចំហរចិត្ត និងការស្វែងរកដំណោះស្រាយថ្មីៗចំពោះបញ្ហាចាស់ៗ។ ប៉ុន្តែវាមិនកើតឡើងដោយឯកឯងទេ។
វាជាដំណើរការមួយ ហើយតាមរយៈដំណើរការនោះមនុស្សនាំយកបទពិសោធន៍និងជំនាញផ្ទាល់ខ្លួនទាំងអស់របស់ពួកគេទៅលើតុ។ រួមគ្នាពួកគេអាចបង្កើតលទ្ធផលល្អប្រសើរជាងមុនដែលពួកគេអាចធ្វើបាន។
សាមគ្គីភាពអនុញ្ញាតឱ្យយើងរកឃើញរឿងរួមគ្នាដែលយើងមិនសូវរកឃើញដោយខ្លួនឯង។ វាគឺជាគំនិតដែលថាទាំងមូលគឺធំជាងផលបូកនៃផ្នែកនិមួយៗ។ មួយបូកមួយស្មើរ 3 ឬ 6។
នៅពេលមនុស្សចាប់ផ្តើមធ្វើអន្តរកម្មរួមគ្នាដោយស្មោះ ហើយពួកគេបើកចំហឱ្យមានឥទ្ធិពលលើគ្នាទៅវិញទៅមកពួកគេចាប់ផ្តើមទទួលការយល់ដឹងថ្មី។ សមត្ថភាពក្នុងការបង្កើតវិធីសាស្រ្តថ្មីត្រូវបានបង្កើនស្វ័យគុណដោយសារតែភាពខុសគ្នា។
ការឲ្យតម្លៃភាពខុសគ្នាគឺជាកត្តាជំរុញមួយនៃសាមគ្គីភាព។ តើអ្នកពិតជាឱ្យតម្លៃដល់ភាពខុសគ្នារវាងផ្លូវចិត្ត អារម្មណ៍ និងចិត្តសាស្រ្តក្នុងចំណោមមនុស្សខុសៗគ្នាដែរឬទេ? ឬក៏អ្នកបន់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាយល់ស្របជាមួយអ្នក ដូច្នេះអ្នកទាំងអស់គ្នាអាចទៅស៊ីសង្វាក់គ្នា? មនុស្សជាច្រើនយល់ច្រឡំ ឯកសណ្ឋានភាពជាមួយនឹងសមសាមគ្គីភាព។ ភាពដូចគ្នាខុសពីភាពតែមួយ។ ភាពខុសគ្នាគួរតែត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាភាពខ្លាំងមិនមែនជាចំណុចខ្សោយទេ។ វាបន្ថែមភាពត្រេកត្រអាលចូលទៅក្នុងជីវិត។
WHO MOVED MY CHEESE?
Standard
Who Moved My Cheese?
សៀវភៅនេះនិយាយអំពីរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីមនុស្សតូចពីរនាក់ និងសត្វកណ្តុរពីរនៅក្នុងទីខ្វាត់ខ្វែងនាំអោយវង្វេងមួយ ស្វែងរកឈីសដែលតួអង្គនិមួយៗតំណាងឱ្យអាកប្បកិរិយាផ្សេងគ្នាចំពោះការផ្លាស់ប្តូរ ដោយមានឈីសតំណាងឲ្យអ្វីៗដែលយើងឲ្យនិយមន័យថាជោគជ័យ។ ខាងក្រោមនេះគឺជាមេរៀនចំនួន 3 អំពីឈីសនិងអ្វីដែលអ្នកគួរតែធ្វើនៅពេលនរណាម្នាក់ផ្លាស់ទីឈីសរបស់អ្នក:
ការគិតច្រើនពេកអំពីឈីសរបស់អ្នកអាចធ្វើឱ្យអ្នកគាំងនិងស្ទះដំណើរ ដូច្នេះគ្រាន់តែចាប់ផ្តើមស្វែងរកវាទៅ។ គ្មានអ្វីនៅស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូត ដូច្នេះត្រូវរក្សាក្រសែភ្នែកទៅលើការផ្លាស់ប្តូរ។ វាតែងតែមានឈីសថ្មីដែលនឹងអាចរកឃើញ ។ តើអ្នកត្រៀមខ្លួនដើម្បីក្លាយជាជើងឯកនៃការផ្លាស់ប្តូរដែរឬទេ? តោះទៅស្វែងរកឈីសថ្មី !
មេរៀនទី 1: ឈប់គិតច្រើនពេកអំពីឈីស ហើយចូរចាប់ផ្តើមស្វែងរកវិញ។
កណ្តុរពីរនៅខាងក្នុងទីខ្វាត់ខ្វែងនាំអោយវង្វេងមួយ មានឈ្មោះថា Sniff និង Scurry ។ ពួកគេចំណាយពេលភាគច្រើនរបស់ពួកគេរត់ឡើងនិងចុះតាមច្រកផ្លូវដើម្បីស្វែងរកឈីសថ្មីៗ។ បត់នៅផ្លូវកាច់ជ្រុង រត់រហូតដល់ចុងផ្លូវ មើលថាតើមានឈីសឬទេ ហើយបើមិនមានបត់ត្រឡប់មកក្រោយវិញ។ នោះហើយជាលំនាំរបស់ពួកគេ ហើយខណៈពេលដែលវាហាក់ដូចជាធ្វើឡើងដោយខ្វះនូវបញ្ញា និងមិនមានរចនាសម្ព័ន្ធច្បាស់លាស់ វាពិតជាជួយសន្សំសំចៃពេលវេលានិងថាមពលពួកគេបានច្រើន។ Hem និង Haw ជាមនុស្សតូចពីរនាក់ក៏ចំណាយពេលវេលារបស់ខ្លួនជាប្រចាំថ្ងៃក្នុងការស្វែងរកឈីស ប៉ុន្តែមិនមែនដោយសារពួកគេឃ្លាននោះទេ ពីព្រោះពួកគេគិតថាការស្វែងរកវានឹងធ្វើឱ្យពួកគេសប្បាយចិត្តនិងទទួលបានភាពជោគជ័យ។ ទោះយ៉ាងណាដោយសារតែខួរក្បាលស្មុគស្មាញរបស់ពួកគេពួកគេគិតច្រើនអំពីរបៀបដែលពួកគេអាចរកឈីសបានលឿនបំផុត, យុទ្ធសាស្រ្តដែលនឹងធ្វើការបានល្អបំផុតក្នុងការឆ្លងកាត់ទីខ្វាត់ខ្វែងនេះ, របៀបរក្សាយុទ្ធវិធីទាំងនោះ, អារម្មណ៍នៃការរកឃើញឈីសថ្មី, នៅពេលដែលពួកគេនឹងទៅស្វែងរកវា… ហើយជាការពិតណាស់ ពួកគេឆ្ងល់ថាតើមានឈីសនៅមានសល់នៅក្នុងទីខ្វែងខ្វាត់ទៀតដែរឬទេ ឬនៅគ្រប់ពេលវេលា ពួកគេអាចនឹងទៅដល់ជ្រុងទទេមួយផ្សេងទៀត។
ជីវិតគឺដូចគ្នា។ អ្នកតែងចំណាយពេលឆ្ងល់ថាតើភាពជោគជ័យមើលទៅដូចម្ដេច តើធ្វើយ៉ាងម៉េចដើម្បីទទួលបានវា ថាតើវាអាចទៅរួចទេ និងអារម្មណ៍របស់អ្នកដែលអ្នកបានវានាពេលអនាគត…។ រាល់នាទីដែលអ្នកចំណាយពេលគិតអំពីរឿងទាំងនេះគឺស្មើរនឹងមិនចំណាយពេលមួយនាទីដើម្បីធ្វើការងារនោះទេ។ មនុស្សយើងមានភាពស្មុគស្មាញច្រើនប៉ុន្តែនោះមិនមានន័យថាយើងត្រូវតែធ្វើឱ្យអ្វីៗតាមភាពស្មុគស្មាញនោះទេ។ ធ្វើឲ្យដូចជាសត្វកណ្តុរហើយគ្រាន់តែចាប់ផ្តើមរត់!
មេរៀនទី 2: សូម្បីតែឈីសធំបំផុតមិនអាចមានជារៀងរហូតនោះទេ ដូច្នេះព្យាយាមក្រឡេកមើលការផ្លាស់ប្តូរជុំវិញខ្លួន។
Sniff និង Scurry មិនយូរប៉ុន្មានបានរកឃើញឈីសដ៏ធំមួយនៅឯស្ថានីយ៍ C ហើយទោះបីជាពួកគេមានភាពរីករាយនិងចូលចិត្តញ៉ាំអាហារឈីសជារៀងរាល់ថ្ងៃ ពួកគេនៅតែយកចិត្តទុកដាក់។ បរិមាណឈីសបានថយចុះយឺត ៗ ប៉ុន្តែថយជាលំដាប់និងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ដូច្នេះនៅពេលដែលដុំឈីសធំនោះជិតអស់ ពួកគេដឹងថាពួកគេនឹងត្រូវរត់ទៅរកកន្លែងផ្សេង នៅស្ថានីយ៍ផ្សេង។ ពួកគេសម្រេចចិត្តបន្តទៅកន្លែងថ្មីភ្លាមៗ ហើយក៍បានរកឃើញឈីសដ៏ធំមួយផ្សេងទៀតនៅឯស្ថានីយ៍ N។ នៅពេលដែល Hem និង Haw បានរកឃើញស្ថានីយ៍ C ពួកគេបានតាំងទីលំនៅហើយទម្លាប់ខ្លួនទៅនឹងស្ថានភាពដែលមានស្រាប់នៅទីនោះ។ ពួកគេបានបណ្តោយខ្លួនឲ្យឈីសដែលពួកគេបានទទួលទានជារៀងរាល់ថ្ងៃ បានក្លាយជាចំណុចកណ្តាលនៃជីវិតរបស់ពួក។ គេគិតថាវាជារង្វាន់យុត្តិធម៌សម្រាប់ការងារដ៏លំបាករបស់ពួកគេទាំងអស់។ ពួកគេត្រូវបានគេចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងជាមួយឈីស រហូតពួកគេមិនបានកត់សំគាល់ពីរបៀបដែលឈីសនោះត្រូវបានបាត់ម្តងមួយដុំមួយៗ ហើយនៅពេលជ្រុងមួយចំនួនរបស់វាមានដុះថ្សិត។ ព្រឹកមួយពេកពួកគេភ្ញាក់ឡើងគេរកឃើញថានរណាម្នាក់បានផ្លាស់ប្តូរទីឈីសរបស់ពួកគេ។ នេះបានធ្វើឱ្យ Hem និង Haw ក្រៀមក្រំ ពិបាកចិត្ត អយុត្តិធម៌និងមិនព្រមទទួលយកការពិតទាំងនេះ ។ ជំនួសឱ្យការចេញស្វែងរកឈីសថ្មី ពួកគេនៅតែបន្តត្រឡប់មកស្ថានីយ៍ C ហើយកាន់តែឃ្លាននិងមានកម្លាំងចុះខ្សោយបន្តិចម្តងៗ។ គ្មានឈីសណាដែលអាចមានជារៀងរហូត។ ការផ្លាស់ប្តូរតែងតែកើតឡើងឆាប់ឬយូរ។ ជំនួសឱ្យការបញ្ឆោតខ្លួនឯងថារឿងទាំងនោះនឹងនៅដដែលជានិរន្ដរ៍ជានិច្ច សូមបើកភ្នែកដើម្បីក្រឡេកមើលការផ្លាស់ប្ដូរដែលអាចនឹងកើតមានឡើងជានិច្ច។
មេរៀនទី 3: កុំបារម្ភអ្វី ឈីសថ្មីនឹងតែងតែមានជានិច្ចប្រសិនអ្នកទៅរកវា។ នាទីដែលអ្នកចាប់ផ្តើមធ្វើដំណើរទៅរកវានោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនឹងប្រសើរឡើងវិញ។
ផ្នែកដ៏ល្អបំផុតអំពីឈីសគឺមិនមែនថានៅពេលដែលអ្នករកវាបាន អ្នកផ្អែកនិងកំណត់វាសម្រាប់ជីវិតទេ។ វាតែងតែឈីសបន្ថែមទៀតប្រសិនអ្នករក។ នៅទីបំផុត Haw ឆ្អែកឆ្អន់នឹងការអង្គុយនៅមួយកន្លែងរកចាំឈីស ដូច្នេះគាត់បានសំរេចចិត្តទៅរកឈីសថ្មីដោយខ្លួនឯង។ នៅពេលដែលគាត់ចាប់ផ្តើមផ្លាស់ទី ស្ថានភាពរបស់គាត់ភ្លាមៗបានប្រសើរឡើង។ ដំបូងៗ គាត់រកឃើញបំណែកនៃឈីសនៅទីនេះនិងនៅទីនោះ ប៉ុន្តែវាមានការប្រសើរច្រើនជាងការមិនធ្វើអ្វីមួយសោះ និងការជាប់គាំដោយភាពភ័យខ្លាច។ បន្ទាប់ពីបានប្រមូលភាពក្លាហានដើម្បីផ្លាស់ប្តូរ បើទោះបីជាមានការភ័យខ្លាច ភាពភ័យខ្លាចក៏មិនអាចក្តោបក្តាប់អ្នកបានខ្លាំងដូចពេលមុនដែរ។ Haw ដឹងថាការភ័យខ្លាចដែលចងនៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់គឺអាក្រក់ជាងឧបសគ្គធំៗដែលគាត់ធ្លាប់បានជួបប្រទះទៅទៀត។ ដោយមានការជឿជាក់ពេញទំហឹងលោកបានបន្តរុករកនៅក្នុងទីខ្វាត់ខ្វែងរហូតដល់គាត់បានឃើញ Sniff និង Scurry នៅឯស្ថានីយ៍ N ដែលជាកន្លែងបីនាក់ក្នុងចំណោមពួកគេបានចែករំលែកឈីសថ្មីដែលពួកគេបានរកឃើញ។
No comments